Bazen artıyor yaşama sevincim
Bazen yok oluyor nerden geldiği belirsiz bir rüzgarla sönen mum gibi
Seni her gördüğümde gözlerimdeki hüznün gittiğini hissediyorum
ve korkuyorum tekrar görmenden
ve seni her gördüğümde yüreğimden ağır ağır demir almış bir gemi güneşin battığı yere doğru bir eylül akşamı çıkıyor yola ve bütün hüzünleri taşıyor vagonları her gece son istasyon benmişim gibi içimden kalkan trenler
sen bakınca bir defa yüreğimden kuşlar havalanıyor ve nisana doğru kanat çırpıyor
bilmiyorum sana bu kadar yakınken beni ne korkutuyor
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




bir gün çıkıp gelmek kapına o saf masum halini bulmak,perdenin arkasında yüzüne rastlamak...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta