Biliyor musun, bazen,
Rüzgâr yüzüme çarpıyor,
kokusunda eski günler gizleniyor.
Sanki yine aynı yerdeyiz;
sen yanımda,
ben biraz telaşlı, biraz çocuk…
Adımlarımızın yankısı,
Serçe parmağıma değen heyecan..
Hatırlıyor musun?
Birlikte sustuğumuz anlar vardı.
Sözlere gerek kalmazdı,
gözlerimizin sessizliği her şeyi anlatırdı.
Ben hâlâ o sessizliği saklıyorum,
ama sen çoktan başka seslere karıştın orası ayrı.
Sana kırgın mıyım bilmiyorum,
belki biraz…
Çünkü mutluluk dediğimiz şey,
elimde en çok seninle çoğaldı,
ama en hızlı da seninle tükendi.
Biraz daha çabalasaydın belki,
bugün hâlâ aynı gökyüzüne bakıyor olurduk.
Şimdi ben, eski mutlulukların arasında dolaşıyorum.
Bir gülüşünün gölgesinde,
bir bakışının hatırasında…
Zamanın alıp götürdüğü her şeye rağmen,
içimde kalan en ağır şey,
“Senin için yetmedim galiba” düşüncesi.
Ve işte bu yüzden,
ben seni özlerken,
sen beni çoktan unutmuşsun gibi geliyor.
Oysa bil ki,
ben hâlâ en çok sana kırgınım,
çünkü mutluluğumu benden alıp götüren de sendin.
Ve sen bir Fenerbahçe değilsin
Ki seni her halinle sevmeye devam edebileyim.
(E.F.)
Esma Furat 2Kayıt Tarihi : 24.8.2025 17:07:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!