Bir düş anatomisi

insan bir düş kurmuştu
düşleri yıllardır onu bekletti
düşündeki öyle güzeldi ki
yakalandım dedi
gerçeğe dönüşecekti

yoruldu çok yıprandı
kendinden çok onu sevdi
zamanı çalındı
giderek özgürlüğü de
elleriyle kurmuştu mutluluğunu
ellerine vurdu düşündeki

ben ve yalnızlığım yetiyorduk
ben ve şehir ve kuşlar
bir de denize yakın çınar
yetiyordu bu küçük dünya
ne hafiyecilik ne de kaprisler
başıma nereden geldiler

en olmayacak yüktü hıçkırık
hırçına dönüşen ayrılık

temiz kalplerin buluşmasıydı
her suçu göremezdik
sevgi değil bu bir bencillik
her şeyi anlatıyordu aslında muhbirlik
şiirlerdeki de hayalcilik

kimse kendisi değildi aslında
kendisine hapsolmaktan başka

bir tablo yağlı boya bir göl suyu
uzanmış bir el sazlıklar arasına
ressamı kadın olan insan bilmiyor
oysa musa’nın konduğu sepet
bir akarsu/ydu/

neden cahildir insan aynada
yaratılışın sırrına aykırı
kendi kaderini teslim eder başkalarına

zaman geçiyor bazı insan asi
kaderiyle oynar durur
biri dayatmacı sabırsızca illa ben
öteki kaderin birinden diğerine kaçar

yazılmış bir kitabı okuyamadık
yazdıklarımızı da

gökyüzü kuşları ancak bilir bu hikayeyi
yalnızdırlar akşam kuşları benim gibi
ay ısıtır gece olunca
hiçbir yıldız sevmez yanık kalbimi

ağlamak istediğim duyguyu veremedi şiirler
ben radarsız gözleri sevdim hep
sevgiye değer veren sevgisinden emin
kandırılmalardan uzak
insan aldanır kendi vehmiyle
oysa denizler kadar engindir güvenmek
hayat denizinde karaya vurmaktır
çürük tahtalardan bir gemiye binmek
oysa hayat bir oyun değil
kutsal bir yolculuktur

Mustafa kaya
29.07.2011 / akçay
www.mustafakaya.net