Bir akşam vaktiydi.
Usulca bir yağmur damlası
gözlerimden akıvermişti, sebepsiz…
Sevimsiz bir fırtına savuruvermişti şapkamı
kalabalık düşüncelerin ortasına,
Bir git-gelin kalmıştım arasında…
Karanlık çökmeye başlamış, etraf simsiyah…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta