Bilal Karaman Şiirleri - Şair Bilal Karaman

Evvelin bir damla suydu ezelin toprak
Doğduğun gün ağladın sen ey insanoğlu
Dön de bir bak ne haldedir kuruyan yaprak
Maddeye bel bağladın sen ey insanoğlu

Hesapsız eylemin sonu gelmezmiş akla

Susmasıyla içime düş sancıları koyan
Sevgi mekânlarının mor saçaklı yeriyim
Zihnimdeki aşkına gölge olmadan zaman
Bende ki benden emin sevgiliyi isterim

İsterim yaşamayı, çözmeyi de isterim

Bu vakit, dünkü vakit değil annem
Her şey yeni moda
Bahar çiçeklerini erken döküyor
Sular terse akıyor
Laleler gece açıyor
Güller ayyaş masalarına koşuyor

As sonra sabah olacak
Kara yosunların ateş böceklerinden
Kendilerini gizlediği gecede
Deva arayan dervişin nefesine kör düğüm olup
Katıksız kafeslerine keyif dantelleri ören vicdanın üzerine de doğacak güneş
Kimin kime ne hakkı var sorgulamasını gönderirken bereket dağıtan

Zaman üzülmüyor acımıyor
Eylül kapıya dayanmış
Ödün vermiyorken kendinden
Her şey o kadar dokunaklı
Daha çok kırılgan dünden

Putlarına gülücükler dağıtan
Etle kemikten örülü
Tenine dil süren nefislerin
Elbisesiz düşlerine
Mahremi şuh eden edep
İşte benim katilim

Ne yollara bakışım
Ne de güneşin batışını seyre duruşum sebepsiz

Ne uykularımın bölünüşü
Ne de dalıp gitmelerim sebepsiz

Ay sima
Kaç zamandır göz göze tanışırız seninle
Feyiz alıp aşkımla dolmaz mısın Ay sima
Yazın sonu sonbahar taze kalmak nafile
Gün geceye döner de solmaz mısın Ay sima

Gül bahçelerinden
Son defa uçan baş dönmesi çarptı

Harflerin, cümlelerin ağırlığınca
Günler boyu şiirler yazdım
Gözün kahverengi karanlığına tutunup

Dokunmaları doyuracak zamanı
Hiçbir yalan kandıramazdı

Aşkın tutkusunu tartacak
Duygunun ölçüsünü arıyordu