Benim Meselemsin Şiiri - Yaren Atalar

Bu gece ,Kağıt sustu...
Kalem, secdeye vardı kelimelerle.
İçimde bir kıyam,
Her harf, içimde bir yangınla indi gökten yere.

Bu gece,
Gece değil.
Bir hicran vaktidir bu…
Sessizliğin ruhumla buluştuğu
Gönlümün en kırık noktasında
Senin adının kurulduğu bir hesaplaşma,

Ben,
Kendime öfkeliyim…
bildim seni, anladım
Ama söyleyemedim kimselere ,sesle itiraf edemedim Rabb'ime bile.
Kalbime mühürledim adını,
Ve sustum sustum
Bin gecelik zikrin ortasında bile sustum.

Ey adı bende sır kalan,
Ey vuslatı dua olmayan,
Seninle hiç olmadım belki,
Ama sensizlikle de var olamadım hiç bir an

Hiç mi sevmedin, demiyorum , diyemiyorum
Demem.
Çünkü bu aşk,
Aşk-ı mecazdan geçti,
Aşk-ı hakikate değdi.
Sen bende,
Benden daha derin gün yüzü görmeyen bir yerde saklıydın sessizce
Sen,
Bana yazılmış ama bana teslim edilmemiş bir emanettin başım gözüm üstüne

Her gece,
Secdeye kapanır gibi eğildim yalnızlığıma.
Seninle konuşur gibi sustum.
Kalbimle göğe ağladım hıçkıra hıçkıra
Gözyaşım bile sana ulaşamadı.

Çünkü sen…
Sadece benim meselemsin.
Sadece benim çileli zikrim,
Benim gizli Mi’rac’ım,
Benim kalbimde mahfuz kalan
İsm-i Azam gibi…

İçimdeki en sessiz haramsın belki,
Ama en helal duamsın da.
Sana bakamam;
Zira yanarım.
Ama senden de geçemem;
Zira sen, içimde ateşten bir sırra döndün artık.

Ey içime kazınan gölge,
Ey yokluğuyla beni var eden figan,
Ben seni sen diye değil,
Sana olan teslimiyetimle sevdim.
Sana rağmen…
Senden bana kalan mahşeri bir susuş artık