Beni bana bırakın. Şiiri - Tuncay Aytaç

Ayaz kırığı bir muhabbet,
Gönül bağından kopan her tümce,
Bahar dalına asılmış,
Bukre yalnızlığında.

Son iletim kaynıyor kazanlarda.
Ellerim titrek, kalem sarhoş.
Bir cümle yalnızlığında
Takmışım idam ilmeğimi boynuma.

Kasvet dolu akşamlar koynuna atmış başımı,
Birazdan ay, yalancı gülümsemesini
Yansıtacak geceye.
Denizlerden uzak bir bozkır ortasında
Subjektif bakış açısında yitip gideceğim.

Benden uzak olan ne varsa
uzak dursun benden.

Denize düşen yalancı düşler boğulurken,
Yakamoz avuntularında aklım.
Hep mutluluk oyunlarında
Gerçekleri es geçmenin
Cezası ferman olup asıldı boynuma.

Kızartılmış yüzüm, bir tokat darbesinde.
Heybem boş, ellerim kelepçeli,
Ayaklarım çıplak.
Kanrevan içinde gönül elbiselerim.
Dayak yemiş bir boksör utangaçlığı.
Yavşak gülümsemelerden kaçışta,
Kendime yakalanıyorum.

Ara gönlüm samanlıkta iğneyi.
Ihlamır kokuları arasında
Dillendirdiğin sevgi nümayişleri.
Her şey sahte artık.
Filmin sonunda hükmü olmayan sinema bileti,
Göz bebeklerimde büyüyüp küçülen
Uçuk kaçık ışık hüzmelerinden,
Arta kalan bir deniz feneri.
Bekleyişlerin isyanında.

Şımartılmamış aşklar limanı bomboş artık.
Tüm güzel eserler, satılıyor mezat salonunda.
Her şey ayağa düşmüş ve sahte.
Ekim akşamlarının puslu akşamları,
Öyle bir oturmuş ki döşüme.
Düş yangınlarına kılavuzluk yapan,
Sokak lambaları yanacak birazdan.
Beni bana bırakın ne olur, hatıralar.