Ey Gönül!
Niyâzım sorarsan dâima dermân,
Bıraktı, terk etti çâralar beni;
Nasıl da zâlimce kestiler fermân?
Yazık dostlar bile karalar beni…
Sebebe takılır beden gözlerim,
İhânet yedikçe sînem közlerim,
Şikâyet midir ki gönül sözlerim?
Ahbap bildiklerim paralar beni...
Payı çoktur inkâr etmem kaderi,
Bedenime yârim kazar makberi,
Düşmânımın değil belki hançeri,
Dostlarımın gülü yaralar beni…
Kur'ân kıssâsında bul sen kendini,
Hasmın nefsin artık kır kemendini,
Sana engel olmuş, yıksan bendini,
Aşk kefenmiş ne var saralar beni...
Allah'tan gayrı Dost, Sevgili mi var?
Mecâzdan gördüğün vefâsızlık nâr,
Ham nefsi pişirir, çileler hep har,
Dilimden tutmuştur nârâlar beni…
İnsanoğlu nefsi ne çok vahşiymiş,
Hakk kahrına illî kulsa yahşiymiş,
Şiir yazan Âdem güyâ bahşiymiş,
Ben perdeysem âşık aralar beni...
Kayıt Tarihi : 27.6.2016 10:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hasmın nefsin artık kır kemendini,
Sana engel olmuş, yıksan bendini,
Aşk kefenmiş ne var saralar beni...
Anlamlı bir şiirdi beğeniyle okudum tebrik ederim saygı ve selamlarımı sunarım
"Aşk" ,"İşk" kökünden gelme bir kelimedir ve mana olarak da sevenin sevdiğini- tıpkı sarmaşık bitkisinin kendisini ayakta tutan canlı payandalarına yaptığı gibi- severken boğup öldürmesi demektir.
Şair beye hayırlı, fıtri, makul, meşru ve baki muhabbetler dilerim.
Tebrik ediyorum
TÜM YORUMLAR (4)