Bir udun kopuk teliydi beni hayata bağlayan,
Anılara götüren yaşamın içinde kaybettiklerimizi hatırlatan,
Sorunların dağlar, tepeler gibi yığıldığı anılar..
Bitmeyen, tükenmeyen bizleri takip eden acılar.
Kadermiydi alınyazımmıydı bu, hiç bilinmeyen.
En güzel günler çocukluk yıllarıymış meğer.
Seni ele sevirem ki...
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Devamını Oku
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
