Ben Seni Unutmaktan Korkuyorum, Vera

Bir ismin yankısıyım artık, duvarlara çarpıp dağılan.
Geceye dökülen bir damla sessizliğim,
adını söylemeye cesaret edemeyen rüzgârın diliyim.

Hatıralar bir köşe başında pusuya yatmış,
karanlık sokaklar gibi içime doluyor.
Adımlarım titriyor Vera,
unutuşun uçurumuna yuvarlanmaktan korkuyorum.

Gözlerin hâlâ denizleri kıskandırıyor mu?
Gülüşün hâlâ bahar dallarını utandırıyor mu?
Ben sensiz, bir sonbahar yaprağıyım,
rüzgârın elinde savruluyorum.

Zaman, eski bir saat gibi içimde tik tak edip duruyor,
ama sensiz her an, bir sonsuzluk yarası.
Beni benden çalan geceler,
senin siluetini fısıldıyor karanlığa.

Ey unutuluş,
kapını çalmaya cesaret edemediğim uçurum!
Bir ismin eksildiği her sabah,
bir dilimden düşen kelime, bir kalbimden eksilen atış...

Ben seni unutmaktan korkuyorum, Vera.
Çünkü unutmak, ölmekten daha sessizdir.