Ben Varken Yalnız Hissetmene Kırgınım

Yanındaydım… gerçekten oradaydım. Sadece bir bedenle değil, kalbimle, ruhumla, bütün benliğimle. En zor anlarında sarıldım, sustuğunda seni anlayan oldum, düştüğünde kimse bilmeden seni toparladım. Ama sen, benim varlığıma rağmen yalnız hissettin. Belki de bu yüzden en çok buradan kırıldım sana. Çünkü bir insanı yanında olduğu hâlde yalnız hissettirmek… en sessiz terk ediştir. Ben kalmak için çabalarken, sen gitmenin yollarını aradın. Ben seni sevmenin her hâlini öğrenmişken, sen bende eksikleri saydın. Oysa tek isteğim şuydu: “Ben buradayım” dediğimde, gerçekten görülebilmek. Ama sen beni değil, kendi yokluğunu önemsedin. Şimdi ne gidişine üzülüyorum ne de yokluğuna… Sadece ben varken bile yalnız hissettiğine, ve beni oradayken bile göremediğine kırgınım.