Eksik Kalmış Hakikatim

Sevgilim,
Bu mektubu sana yazmak,
sadece bir duygunun dışavurumu değil,
aynı zamanda kendimi yeniden kurma girişimidir.
Çünkü ben seni düşündüğümde,
düşünce bir kişisel eylem olmaktan çıkar,
tin kendi yansımasını bulur sende.
Senin varlığın, benim yalnızca “kendim” olduğum o dar dairenin ötesine açılıyor.
Seninle birlikte özne kendini nesnede bulur
ve kendine, daha derin, daha yüksek bir formda döner.
Seni seviyorum…Çünkü seni sevmek,
kendimi anlamaktır. Ama bu, narsistik bir sezi değil. Aksine, bir kendinden vazgeçiştir. Kendimi senin gözlerinle görmek, sana karşılık bulmak,
beni sadece ben olmaktan çıkarıp
biz olmaya dönüştürüyor.
Senin yokluğun ise bir çelişkidir.
Ama ben biliyorum, bu anlamda her çelişki
yeni bir senteze gebedir. Ayrılığımız bile bizi geliştirir. Çünkü aşk, sabitlik değil, devinimdir. Sen, duygunun basitliğinde değil, aklın derinliğinde yer alıyorsun.
Sana duyduğum his, ani bir heyecan değil,
varlığın bütününe dokunan bir zorunluluk.
Eğer seni unutursam, kendi temelimi inkâr etmiş olurum. Ve bu, felsefi olarak
imkânsızdır. Bu yüzden sevgili,
ben seni sadece kalbimle değil,
mantığımın en merkezî yeriyle seviyorum.
Çünkü sen, benim olmam gereken benliğin
eksik kalan parçasısın. Ve biz, birlikte düşüncenin aşk haline büründüğü tek ve gerçek formuz. Sana, kendimi değil,
kendimde seni teslim ediyorum.
Aşkla, aklın ve kalbin birliğini arayan ben.
Aşk