Ben Şiiri - Halil Kumcu

Doğmayı beklerken bir tohum gibi,
Karanlık toprağa gömülmüşüm ben.
Gökyüzüne uzanan ağaç gibi,
Yeşermez ki dallarım, küsmüşüm ben.

Bir sessizlik sarmış dört tarafımı,
Yersiz zamansız tutmuş bakışımı.
Gölge olmuş, bıçak açmaz ağzımı,
Sesimi duyan yok, biçareyim ben.

Bir yıldız kaymış da cehennemine,
Yüreğim Araf’ta beklercesine.
Hiçbir ışık saçmıyor âcizane,
Dilek peşinde unutulmuşum ben.

Gönül avunacak akıl kalmadı.
Çile yüklenmiş, omzuma yaslandı.
Dudaklarımdan son bir nefes aldı,
Bir damla misali kurumuşum ben.

Sonbaharda yaprak gibi kopmuşum,
Rüzgârın önünde tek savrulmuşum.
Ne bahar ne de yaza tutunmuşum,
Kışın ortasına hapsolmuşum ben.

Anlatacak bir cana hasret kaldım,
Duymayan, görmeyen kalbe taşındım.
Kırılmış aynalar gibi her yanım,
Devrik bir gülüşte dağılmışım ben.

Bir zamanlar sevda ile beyhude,
Gecenin koynunda ağladım ben de.
Bütün ocaklar sönmüş penceremde,
Bendin gözyaşında boğulmuşum ben.

Sormaz mı biri, neden bunca acı?
Neden hep hüzündür, neden davacı?
Cevapları bilmiyor kimse, hancı.
Yalnızlık içinde kaybolmuşum ben.

Kumcuoğlu der: "Yazgıdır bu hâlim,
Her cefana yüzün düşer, sevdiğim.
Ne yâr kalır yarına, ne de mazim,
Virane göğsünde zehrolmuşum ben.”

3 Şubat 2025 / Pazartesi / Ankara