Belki bu son akşamdır - Garip Çoban

Buyurun şems vakti sohbet edenlerin gönlüne, aşkın öğrencileridir onlar.
İlkbaharda karlar eriyip yollar açılıncaya kadar burda misafirimsin dedi.
Bu mevsimde savrulan sararmış yapraklardan kusursuzluğa hizmet etmelerine şaşırdım.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür ken, aşk.

Hiç düşünceyle, burda anlayamayacağım çok şey var.
Bildiğim birşey var, yıllardan beridir şems vakti huzurluyum.
Kusursuz bir çiçek var mıdır?..
Ölümden korkmasamda bazen ölmek istiyorum hazanda solan akşam sefaları gibi.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülürken, aşk olsun.

Ben gidiyorum sende gel diyen ne çok sesin rengi var.
Şaşırtmaktan hiç vazgeçmiyor sonbahar.
Ama insanın hep yenilir ve utancını kabul etmez beni.
Kim olduğumuzu unutamayız.
Nasıl yaşadığınızı anlatın.
Gecenin koyu şems vakti, hep yeni öyküler yaratıyor.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülürken, aşk olsun.

Zaman bir vakit arasında
İnsan öz yurdundan çıktığından beri.
Nasıl ki der: Ben sevgiyim.
Sararan yapraklar savrulurken insan görmüyor.
Fakat o çocuğun ruhuna sonbahar giydirecek ağaçlar yok.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

O başkadır. Lakin hep yalnızlık geliyor.
Zorla bize sevgi ver diyen sesi bile getirmiyor rüzgar.
Şems vakti saçımızı kes diyen mevsim bulamıyorum.
Diğer duygular gel müridim ol diyor manana.
Kamil bir insanı bulabilmek için dönüp dolaştım.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Sonunda bulduğum bir garip mezar taşı.
Birçok insan şehrini gezmiş dualar.
Sayısız gönül dostlarının huzuruna erişmiş sevgi.
Zaten insanın gönlüne talip olanların vazifesinden birisi de, aşka seyri sülük niyetiyle seyahate samimiyet.
Yok iken hayal olarak düşünülmüş olanda v/ar.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Ben de bazı geceler uykumdan uyanır.
Şems vakti, uzun uzun düşünürüm mevsimlerin sadakatini.
G/öz kırparım penceremden.
Yaratan ile yaratılan arasındaki bir senet daha vardır ki.
İnsan, ne yapmak istediğini kavramak için, yerden değil.
Şems vakti, Estağfirullah deyip buradan başlamalı işe.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Senin söylediklerinide düşünürüm.
Rabbim derim içinden gelen titremeyle.
Bize bunca aklı fikri, bunca şeyi verdin.
Ama biz niçin kitaplarında buyurduğun gibi değiliz?..
Dal budak vermiş olanla görüşüp konuşmak lazım.
Hani öldürmeyecektik, çalmayacaktık, kinlenmeyecektir, düşman olmayacaktık.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Çok hürmetli davranır diyorsun sevgili olan!..
Ey sevgili, hiçe sayıyoruz şükrü, hiçe sayıyoruz hiçliklerimizi.
Fasık olan olana, ben yapamam defi gecenin çobanları.
Yazgı b/öyle mi, ey aşk!..
Evet yaşlanıyoruz, yoruluyoruz.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Ve biz, onca mevsimlerin tefekkürünü karıştırmakla başlıyoruz yalnızlığa.
Geçen yıl ilkbahar olmuşmuydu, ben sonbaharı görmüşmüydüm.
Görmüşsem nerde hangi bahçede, hangi ağaçta, hangi gökyüzündeydi O!..
Bendeki tek ilkbahar kabrime bir dua eden geldiğinde olacak.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Üçünde bir ılıktık duyacağım.
Güneş kendiyle bizim aramızda kalacak.
Çamurlu yağmur sularının bozbulanıklığında akan koca ırmak gibi yüreğimle.
Benim ilkbaharım , kış.
Benim sonbaharım, yaz.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Şakayıklar açmıştı, içeme kar yağınca ıhlamur çiçeklerinin kokusunu çektiğimde duyuyordum aşkı.
Gamlı olduğumu kim söyledi sana!.. Hayır, o cennette cehennemde hz insanın şüküründe ödüllendiren rahmanın ödülündendir.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Ben bunca yaş yaşadım.
Küçük insan!..
Şunu öğrendim sonunda.
Yaratan, kullarının işlerine karışmıyor.
Yakınına uzak duran, insanlardan.
Bizlerin ne kadar sevgisiz ve şükürsüz yaratıklar olduğumuzu biliyor pekala.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.

Bizi hep kendi başımıza buyruk bıraktı.
Şimdi göklerden gözlerini dikmiş ya baki entel baki olan bize b/akıyor şems vakti.
Bize, bana, sana!..
Kimbilir, belki de çok şaşırıyor uykuda olan halimize.
Sen şaşmıyor musun?..
Belki bu son akşamdır.
Sonsuz ilâhî hikmetten süzülür, aşk.
(Y.ed)