Ayva çiçek açar
Bizler hazanda naçar
Turna yükseklerden uçar,
Sözüm kala kalır, bıldırcınlar uçar.
Yarin lavantası bakla bakla,
Sana vurgunum seni gördüğüm o kutsal günden beridir
sevmeyeceksin beni,bir tek bana mahsus presbiyopi gözlerinden belidir,
şimdi ölsem tam zamanı ve yeridir.
Olabilir belki dilimiz sivrî;
Ama başka yollu yok, anlatabilmek için bu devrî.
Olabiliriz muhtemelen fevrî;
Mütevazî avanaktan ederi oluyor,
Bu da bizde vuku eder hederî.
Tüfek icat etmiş deyyus,
Sana begonya çiçeği içinde armağan etmiyor ki.
“Sık sık” cereyan ediyor.
Canı sıkılan, ıkınan tüfek sıkıyor.
Yurdum kıraç topraktır,
umud ekerim her ekin zamanında
umud mahsulüme soyguncu sıçanlar dadandı.
Ziyanı öğütük halkımızla beraber yedik.
Ne başka çaremiz ne yiyecek başka aşımız vardı, bunlar hep ödlek, korkak, pısırık asçımız yoksulluktan.
Her sabah kabuslara uyandık,
İntihara dayandık,
Yeter artık usandık,
Çözümü sandık, sandık.
Hepimiz birbirimize benzeriz çünkü tek bir bendeniz
Neden öyleyse bir birimizi heder ederiz
Aynı annen'in dünya karnından çıktık
Apayrı dünyalara saçıldık
Ekmeğimizi bölüşmekten kaçındık
Bizler dünyada verimsiz topraktık.
Olacak mıyız delikanlı
Yahut eli kanlı
Ben hemhâl olacağım Kürdistanlı
Benim yârim ebemkuşağı fistanlı
Sabahlarımız tanlı
Sıradan konuşmalarda topallıyorum,
Kendime sohbetlerden kelimeler topluyorum,
Reşit olan bedenimde toy, acemi kalan uzvum dilimdir.
Yalnız kalan sokak lambasına, tek başına kalmış papatyanın, geçilmemiş yolun, kulanılmamış arnavut kaldırımın,
üstüne yaşlı amcaların oturulmadığı banka arkadaşlık ediyorum,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!