Mor menekşeler Şiiri - İlyas Kaplan

seneler geldi geçti
dönüşü olmayan zamanlar bıraktı
heybemize
bedeli mahfuz günahlar
beyhude vakitler
ve sonrası
bir yaprak daha düştü
duvar takviminden
kayıplarımıza

ne karakışlar yaşadık senle
iç dünyamızın soluklarıyla
miadını doldurdu cüz-i irademiz
artık sen bana
ben sana mecbur

yaşadığımız hayat
doğrudan bizimle alakalı
bütün sıkıntılarımız
bizimle ilgili
asıl mesele
bundan sonrası

müptezel öksürükler
tasallut eden kalp ağrıları
bir feci hastalığın tezahürü olmalı
beynimi kemiren muammanın
kimseye zararı yok
o bana ait
kirlerden temizlenme vakti
gelmiş de
geçmiş olmalı
bir kutlu yenilenişin öncesinde
nefsi arzulardan

a canım
yalanda olsa
daya başını göğsüme
bu kocamış adamı sevdin mi
söyle

mütemmim parçalarımızdı
çocuklarımız
bir ağacın dalları budakları gibi
inandığımız gibi yaşayan
evlatlar yetiştirdik
aklımız
ruhumuz
hayat tarzımız onlar

sıkıntı etme dersin
başım gözüm üstüne
nasıl dilersen öyle olsun
geçip gitmiş bir ömrün
duracak dermanı kalmadı zaten

belki de şimdiden
vedalaşmalıyız
olur ya hani …
vakit çok geç olabilir
saat geldi de geçiyor
ayak sesleri duyuluyor uzaklardan
birilerinin

çalınınca kapı
mor menekşeler de dağılır
söz dağılır
ses dağılır
suret dağılır
dağılan kalptir aslında

verdiğimiz sözler
ya kırılırsa
kırıklar arasında
söz yoksa
lisan lal olursa
hazan olursa
sonbahar mevsimi
bizden başkası değildir
o sessizlik
a canım

geri bıraktığımız hayaller
akla gelen her neyse
her şey saf
her şey pak
silik de olsa
bir tek sözcüğe bağlı
seni seviyorum
bile delilik işte
tekrar buradan
ilan ediyorum
seni seviyorum

tanımadan hayatın
mor menekşelerini
ölmeden gidilmiyor bu dünyadan
tüketmeden alınyazısını
a canım

redfer