Ben asırlara meydan okurcasına aldım bütün nefeslerimi. Her gece karmaşası bitmeyen şehrin, ıssız sokaklarında diz çöküp pervasızlığımla sessiz sessiz suladım gözyaşlarımı. En zor olanı yaparak geçti ömrüm, hep bekledim… Biliyorum bir gün nasıl olsa ansızın gelecek ölüm. Korkusuzluğumun tek nedeni, insanı ölümden eceli korur. O vakit ecelin bekleme saatlerinde özlemenin gözyaşlarıyla sevdim bütün beklemeleri bazı şeyler nedensizdir diye.
Bazı şeyler nedensizdir dedikçe çoğaldı içimde sevgi. Ben tarifi mümkün olmayan sevdaların nazarında zavallı yüreğimin karanlıklarında bir Yusuf büyüttüm. Bilmiyorum hala seni bana kim gönderdi. İyi ki de gönderdi dediğimi bil, benim ki sadece merak işte. Uykusuz gecelerin rahminde, avuçlarımda dua sabahlarına dem tuttum binlerce kez. Yedi yıl aç gezdim, yedi yıl susuz. Ama garip olan ne biliyor musun? Ölmedim işte... Dedim ya insanı ölümden eceli koruyormuş * işte…
Aklıma nedensizce geliyorsun yüreğime düştüğünden bu yana. Sen Aşkı Kıyamet süresince üzerime devirip çıkıp gittin ansızın. Anılarıma kazıdığım yetim düşleri, yetim çocuklar doğduğunda anlatacağım eğer nefes alırsam. Söyleyebilsem acıkınca kalbimde bir sızı oluyor kalbimin çığlıkları. Susayınca gözlerimdeki nem dudaklarıma düşüyor. Bir garip oluyorum seni düşündükçe ben. Aklım renk renk ve desen desen, çakıl taşları topluyorum hayallerimden. Sevdanın tarifini yapıyorum toprağa, bir sabah tazelenmiş umutlarla uyanayım diye. Görüyorsun ya bazı şeyler nedensizdir işte...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta