Bazen Kendimizi Bir Kanyonun Tam Da Orta ...

Geçmiş sevdaların izleri yüzlerde çizgilerle kalır...
Belki de bir yaşamın karalıklarında kalan öyküsüydü bu yazmalar ki…
Bir başka günde, bir başka yerde, belkisiz bir karşılaşma olacaktır sanırım...
Umulmazı yaşamamızdı belki de kaderimiz…
Yaşamdı aslında belkisiz hep yükseklerden düşmemiz ve düştüğümüz de sadece arkaya bakmalarımızla geçiştirdiğimiz…
İsimlerimizin salâlarla okunmasının gerçek olduğu bir yaşamda, kendimizi çoğu zaman umarsız ve de korkmuş buluruz…
Kaç kere sen benimsin diyebildik, ilk kez cidden sen benimsin dediğimize, aslında inkârcılık değildi bu biraz bu biraz kendine güven, biraz da benimsin dediğimize güvenmemiz, inanmamızdı…