Ruhunun kenarında papatyalar açıyor hâlâ.
Saçlarını tararken sabrını da tarıyorsun.
Aynadaki kadın senden özür dilemeli, sen ona fazlasın.
Kimse fark etmiyor, sen susarak gülüyorsun.
Yalnızlığını parfüm gibi taşımayı öğrenmişsin.
Kimse anlamıyor, yalnızlık bile sende zarif kokuyor.
Kalbini usulca bir vazoya koymuşsun.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta