İranlı Nuşirevan meşhur adaletiyle,
İlk yıllarında halkı,eziyordu ziyade,
Zevk ile sefaya da, düşkündü bir o kadar,
Bıkmıştı masum millet, ne yapsın buydu kader.
Birgün geyik avına, çıktı maiyyetiyle,
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta