Kendi kanayan yerine bakarken, kapanır gözlerin kör bir perdeyle,
O sızı, dünyanın merkezi sanırsın, karanlık bir evrenin tek yıldızı.
Kıvranırsın tuz basmış yaranda, her nefes bir bıçak darbesi sanki,
Kendi acının girdabında boğulursun sessizce, unutursun güneşi bile!
Ta ki bir feryat, uzaktan, duvarlarını çatlatır o bencil zindanının,
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta