Başkasının Yarasına Dokunmak

Kendi kanayan yerine bakarken, kapanır gözlerin kör bir perdeyle,
O sızı, dünyanın merkezi sanırsın, karanlık bir evrenin tek yıldızı.
Kıvranırsın tuz basmış yaranda, her nefes bir bıçak darbesi sanki,
Kendi acının girdabında boğulursun sessizce, unutursun güneşi bile!
Ta ki bir feryat, uzaktan, duvarlarını çatlatır o bencil zindanının,
Bir başka yüreğin iniltisi, buz kesmiş omuzlarına düşer birden.

O zaman titrer elin, kendi sargını çözüp, kirli bezlerini yere atarken,
Yolunu kaybetmiş bir nehir gibi akarsın başka bir acının ovasına.
O yarayı görünce, seninkinin derinliği sığlaşır birden, küçülür,
Bir başkasının ıstırabı, kendi karanlığına tutulan ayna olur işte!
Ve o ilk dokunuş, soğuk parmaklarınla o korkunç ve çıplak gerçeğe,
Seni kendinden koparır, zincirlerini kırar, benliğinin kabuğunu deler.

Bir çocuk düşün, gözlerinde korku, elinde ezik bir kuş titreyen;
Senin yarandan daha küçük, ama dünyası yıkılmış o minik canın.
Kendi acını unutup, kırık kanadı sararken titreyen elleriyle,
Sıcaklığın o soğuk bedene işlerken, kendi yüreğin de ısınır.
O merhem ki sen sürersin, sadece kuşun kanadına değmez aslında,
Kendi ruhundaki çatlaklara da sızar, onaran, birleştiren bir sıvı.

Bir ihtiyar, yol kenarında, yüküyle bükülmüş, soluk soluğa;
Kendi bel ağrın anlamsız kalır, onun her inleyişinde derinden.
Omuz verirsin sırtındaki dünyayı taşımak için bir anlığına,
O yük seni eğmez, düzeltir belini, yükseltir bakışını ufka!
Kendi yaranın ağırlığı hafifler, başkasının yükünü paylaşınca,
İnsan, taşımakla yüklenmez, taşımakla kurtulur kendi zindanından.

Karanlık bir sokak, bir kadın çığlığı, yürekleri parçalayan;
Kendi korkuların sönük kalır, o dehşet sesinin yanında.
Koşarsın, kör karanlığa atılırken kendi güvenliğini unutup,
O çığlığa cevap verirken, kendi sesin bulur gerçek tonunu!
Kendi yaran sessizdir, ama başkasının acısına haykırınca,
Sesin ilk defa, insanlığın ortak dilinde yankılanır derinden.

Öyleyse kalk! Kendi sızını bir kenara bırak, mezara gömme sakın.
Aç gözlerini, etrafa bak; her yerde yaralı bir ruh, kırık bir kalp bekler.
O yaraya dokun, usulca, korkma kanın bulaşmasından eline.
Çünkü insan, kendi yarasından daha çok,
Başkasının yarasına dokununca insan olur.