Balıkçı Şiiri - İlyas Kaplan

yıldızların kendilerini aradığı bir hırçın gecede
öfkeyle bilenmiş bütün saatler iskelede
kendi dalgalarına çarparken
yolunu gözlüyorum son geminin
ışıkları sönmüş
bir fenerde

şimşekler meridyenleri kırıyor orta yerinden
yakamozlar önce batıyor
sonra kayboluyordu gözden
hani ben bu köpükleri böyle değil
seninle dolu geminin pupasında severim
rüzgarın ıslığı artıkça
ondan mı bilmem
koyu mavi denizin rengi

binerek açılıyorum bir başıboş kayığa
karşıma ne çıkarsa çıksın
bu gece karşı koyacağım bilinsin
karanlıkları aşmak için
cesaretle ölümü göze almışım
sana geliyorum
yanımda tek sen yoksun
onun için iki kişilik ama tek yürekle
alabildiğine asılıyorum ya küreklere

geldiğim yer denizin orta yeri
attığım demirin adresi belli
hey sevgili
kavuşmalarımızın şöleni öncesi sanki
binlerce ışık ışıtmış güverteyi
gördüğüm son serap sensin
tam burada bekliyorum

bu gece ay, mahzun ve yorgun
yıldızlar kendi gölgelerini arıyor göğe çivilenmiş
öfke bilenmiş seni beklemekten
dalgalar parçalıyor iskeleyi
yan masalar boş
umarsızca dalgalara çarpıp kırılıyorlar

son gemiyi gözlüyorum
ışıkları sönmüş bir fenerde
senle dolu geminin pupasına vurduklarında severim
köpükleri

rüzgarın ıslık çalan sesi
mavi dediğim denizler kapkara şimdi
yüreğim buz dağları arasında sıkmış donuyor
karanlığa açılıyorum başıboş bir kayıkla
elimde kürekler
aklımda sen

denizin orta yerinde bekliyorum şimdi
attığım paslı demirin adresi belli
koca denizin güvertesi binlerce ışıkla ışımış
kavuşmalarımızın şöleni sanki
gördüğüm son serap sen değilsen eğer
hıfzımın peydahladığı bu alemde
tam burada
denizin göbeğinde
seni bekliyorum

denizin orta yerinde
demir atmışım
zincirler pas tutmuş
gökyüzü suskun
yıldızlar kaybolmuş kendi kederinde
ama ben
ben hala bekliyorum
kürekler elimde
ellerim kan revan içinde
sanki deniz kızıla boyanmış

haykırıyorum seni kopan fırtınaya
dalgalar köpürüyor
her bir çarpışta un ufak oluyor iskele
bardaklar kırılmış
masalar devrilmiş
nefesimin buğusu sise karışmış
bir umut bekliyorum
gelirsin diye

inatçıyım
hala son geminin izini sürüyorum
sönmüş fenerin gölgesinde
ya gelirse diyorum
ya bir mucize
ya bir yakamoz senden
gözlerime değerse yeniden

şimşekler göğü ikiye bölüyor geceyi
ama içimde bir ateş
senin adınla yanıyor
kayığım sulara gömülse de
kürekler elimden düşse de
bekleyeceğim seni
çünkü sensizlik
ölümden daha beter

bir kayık, iki yürek
alabildiğince karanlık ufuk
denizin üstünde bir gemi görünüyor
yüreğim pır pır
kanatlanmış uçuyor sanki
geliyorsun değil mi

bu gerçek
bu bekleyiş
binlerce ışığın dans ettiği yere gel
bekliyorum

redfer