Baki Ayhan T. Şiirleri - Şair Baki Ayhan T.

sakin olmayı öğrendim senden
duru sulara bakmayı
bir ermiş gibi pas tutmuş kapıların ardında
kendimle buluşmayı

sessiz kalmayı öğrendim senden

sizin
adını güz koyduğunuz bir anınız oldu mu
bitti mi sonra yavaş yavaş
suyun taştan süzülüşü gibi
bakışı gibi
karanlıkta uykulu bir kuşun

yıpranmış anıtlara taş taşıyanım

baharı kıştan ayıracağım keskin çizgilerle
yeniden yapacağım tarihi, yangınlar gibi

yaklaştıracağım güzle esrimeyi birbirine

duvarda küçük gölgeler arıyorum:
siyah böcekler: gecenin
dünya nimetleri
haykırışlarına ve iniltilerine karışan
suçlu çocuk sessizliği

insan ille de doğduğu yere benzemez ya!

hiçbir yere benzemiyorum
hiçbir yer bana

bir şey söylemiyor taşınma sonrası

"geniş zamanlar umuyordunuz... "

gün savuruyor çiçek tozlarını akşama

olmuyar esirgenmiş bir duygunun vakti
arzuların sabrıru denerken karanlıkta

tarih uzundur, uzun bir sonsuzluktur

göğsünde eskiyen kılıçlar yıldızlara çarpar
parçalanıp yeniden dağılır gökyüzüne

gürültülüdür, sessizdir, sonsuz bir uzunluktur

birşey unuttunuz geçmişe gittiğiniz misafirlikte:

kırdığınız ilk yürekten söz etmeyecektiniz hani
acemi gençkızlar gibi!
bırakacaktınız cam parçalarını yerli yerinde
bunu unuttunuz!

bir aşk çıktı çantasından bir mask
deniz çıktı birkaç dalga
bir ağaç yapraklarını uğurlamış
ılıman bir gözlük çıktı iki kitap

bir kuş çıktı bir sonbahar

şimdi kimse yok, şimdi kimse
aramıyor güzlerde kalmış anılarını
yalnız ben varım kimse yok şimdi

bir uçak gökyüzünü yalıyor arzuyla
uzak ormanlarda kökler yeniden