Yunus Emre misali,
Vuramıyorum kendimi yollara…
Arayamıyorum seni,
Uçsuz bucaksız diyarlarda…
Ruhumun dehlizlerinde arıyorum
Ben de seni.
Daha gelmeden dünyaya ayrı düştük
Sensizliğe doğdum
Sensizliğe senin için açtım gözlerimi.
Bir gün kavuşuruz,
Karanlıktan aydınlığına
Açarım diye gözlerimi,
Merhamet dolanıyorsa
Şayet damarlarımızda,
Günah gösteriyorsa
Utancını suratımızda,
Pişmanlık uyandırıyorsa
Ansızın bir gece yarısında,
Hayal kuramıyorum artık…
Oysa ki
Beni ayakta tutan,
Hayallerimdi
Bunca zamandır.
Öyle bir noktaya
Kesişti yollarımız
Batarken güneş kalbime.
Sardın dört bir yanımı
Terk etmişken kendimi sessizliğe.
Oysaki alışkındım karanlığa
Hüzne karışmış
Gökyüzünden damlayan,
Yağmur tanesi gibiyim.
Damıtıldığım yeryüzünde
Seyrediyorum,
Bir manzaraya
Anlamı yok
Hiçbir şeyin sensiz…
Ne eyleyeyim yolları,
Sonu sana
Varmayacaksa.
Ne eyleyeyim çalmayı,
Aksettin içime,
Tüm güzelliğinle
Yine…
Kalbimden açtım pencereyi,
Seyredebilmek için seni.
Dinleyip durdum,
Hüsn ile nazar eylercesine,
Tebessüm penceresinden hayata
Bakarak yaşamak…
Hoş karşılayıp da tüm dünyayı
Gönül köşkünde,
Ağırlayarak yaşamak…
Çok oldu gözlerimden çıkaralı,
Pembe gözlükleri.
Çiçeklere bezenmiş düşlerimi,
Dikenli gerçeklere teslim edeli.
Çok oldu vazgeçeli
Yeni bir ben için
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!