Babam Gibi Susmayı Öğrendim

Küçükken anlamıyorsun... Bir adamın neden hep sessiz olduğunu, neden sevdiğini söylemediğini, neden hiçbir şey olmamış gibi yaşayıp gittiğini. Babam hep sustu. Ne zaman gözlerine baksam, orada kelimelerden daha fazla şey vardı. Ama hiçbirini duyamadım. Belki o da kendi babasından böyle öğrendi, sevgisini içine gömmeyi, sarılmadan sevmeyi, ağlamadan üzülmeyi... Ve şimdi yıllar geçti, fark ettim ki ben de onun gibi oldum. İçime atıyorum, susuyorum, kimseye yük olmak istemiyorum. Çünkü öğrendim; bazı acılar anlatınca değil, içine gömdükçe büyüyor. Babamla konuşamadığım her şey boğazımda düğüm, çocuk halim hâlâ onun “gurur duyuyorum” deyişini bekliyor. Ama o hiç demedi. Ve ben hâlâ, bir gün belki duyarım diye içimden tekrar ediyorum. En çok da sarılmak istiyorum ona. Ama yaş aldıkça anlıyorsun; bazı sevgiler kelimesiz yaşanıyor, bazı insanlar sevmeyi bildiği halde göstermeyi bilmiyor. Ve işte bu yüzden, ben artık en derin yaraları konuşarak değil, susarak taşıyorum. Çünkü babam gibi susmayı öğrendim. Ama içimde, çocukluğumdan kalma bir ses hâlâ bağırıyor: “Keşke bir kez olsun bana ‘Seninle gurur duyuyorum’ deseydin baba…”