Azraile yalvardım Şiiri - Serpil Koçar

Bu gece Azraile yalvardım:
“Gel, canımı al…”
Hayat, kırık bir cam gibi saplanıyor yüreğime;
Her parçası kesiyor, kanatıyor içimi,
Ve ben, paramparça olmuş bir ruhla odama bakıyorum…
Hüzün her köşeyi sardı, sessizlik acımasız bir fırtına gibi.

Gemileri yaktım bu gece, içinde kendimi de…
Sabrım tükendi, umutlarım kül oldu;
İçimi yakan bir ateş var, sönmek bilmiyor.
Yağmur yağsa da söner mi bu yangın?
Bana haksızlık edenler, yüreğimi delenler…
Hesap gününü bekleyin. Unutmayın.

Güvendiğim dağların ardı, bir uçurum çıktı;
Hiç düşünmeden itti beni, düşürdü o yaman yarın aşağıya.
Acımadılar…
Ölüme terk ettiler beni, tutunduğum dalı kırdılar.
İçim paramparça, gönlüm virane;
Ruhum yıkık, sessiz ve çaresiz.

İçimde büyüyen sessizlik, koca bir deniz gibi…
Kör bir gecede boğuşan duygularım çırpınıyor.
Ateşten bir gömlek giymiş gibiyim,
Yanıyor, kavruluyor her nefesimde yüreğim…
Zifiri karanlıklarda yapayalnızım, titriyor içim.

Kalbimi kırdılar, vicdansızca ezdiler…
Ama bilmiyorlar ki, Allah şahit her darbeye.
Kul hakkı affa tabi değil; hesaba tabidir.
Ve elbet gelecek o gün… Hesap sorulacak.

Rüzgarla gelen fısıltılarda adını duyarım,
Ay ışığı pencereye vururken gölgeler senin siluetini taşır.
Gözlerim kapalı, hayalini çizerim her gece,
Ve ellerim boşlukta, seni arayan eller…

Ruhumun derinliklerinde, yırtılmış bir boşluk…
Ama sessizce bekliyorum, bekliyorum…
Belki bir umut, belki bir mucize gelir,
Ve bu karanlık gecede seni bulurum.

Bazen öfke sarar içimi, bazen gözyaşı…
Ama bilirim, her acının ardından bir hesap vardır,
Ve her yara, ruhumu güçlendirir.
Beni ezenler, incitenler…
Unutmasınlar, her şeyin bir zamanı vardır.

Ve bilsinler ki,
Nasıl sustuysam acılara,
Helallik günü de sağır olacağım onlara…

Ama ben hâlâ buradayım…
Paramparça yüreğimle,
Yalnız ama dimdik,
Ve her karanlık gecede, seni bekleyerek…