Hani özledim diyorsun ya…
Yedi harfin içinden yüreğime akıyorsun. Gözlerin aklıma düşüyor, sen bana bakıyorsun. Ellerini tutuyorum dağ yamaçlarına uzanıp patikalardan yürüyüp gidiyoruz. Güneşi tutuyoruz. Gece düşüyor gözlerimize, yıldızları kaydırıyoruz. Ay ışığına şarkılar söyleyip ilerliyoruz. Özledim diyorsun ya, özledim diyorum karşılığına özledim… Seviliyorsun dediğimde seviliyorsun cevabını aldığımla… Bir günü bitirip yeni bir güne uyanıncaya değin özlemimizle…
Hoyratça harcadığımız vakitlere
……….asılı kaldı kimliklerimiz
Faili meçhul aşk’a kanatlanıyor
…..…….iklimsiz fırtına kuşları
Susuyorsun onlarda susmuşlardı.
Oysa çirkefe bulanmış satır aralarına çöreklenirken gözlerin
Nasıl sıyrılabilirdim şimdinin şefkatli bakışlarından…
Sana gelecekteki sevgili desem, geleceğin/i gelip gelmeyeceğini bilmeden…
Seslensem sana varmışsın gibi yokluğunda. Sen gelmemiş olsan bile seslensem, dokunsam sana yazarak… Sen içimde iki can, birincisi yanımdayken ikincisi benden giden… Ben sana üçüncü bir can açsam, sen içine dolsan… Olmaz ya oldu diyebilsen, hatta daha ileri gidip gelebilsen ve görebilsen sensizliğinde nasıl yaşanabildiğini… Daha da ileri gitsen, dokunsan canına orda kalsan… Sonra sabah olsa rüyadan uyansan ve bunları bana anlatsan…
Sana gelecekteki sevgili dedim, geleceğin/i gelip gelmeyeceğini bilmeden…
En çok neyi istediysem, en azı o oldu. Hiç dolmadı içi çokluğuyla, hep en azıyla yetinmek bana düştü. Az yaşayıp, çok sevmek… Çok isteyip, az sevilmek… Bir boşluktu içi dolmayan, dolsa bile içine sığmayan. Eksikti parçaları, nerede kimde kaldığı belli olmayan. Ne çok susmuşluklarım karşısında konuşmak istediklerimin yanında. Hep bir yerlerde, hep ta içerilerde dışarıya çıkmayı bekleyen…
Zamana bile sözüm geçmiyor sensizlikte, geçip gitsin diye yolunu gözledikçe saplanıp kalıyor mıh gibi olduğu yere… Kendi içime düşüyorum zamanın geçmezliği içinde; düne kadar çarçabuk geçip giderken, yarına bu kadar yavaş gitmesini izleyişimle kalakalıyorum… Sana kurulmuş her saati ileriye alsam, zamanın geçmezliğiyle sığlaşıyorum.
Uzak ülkeler yalnızlığı
Kavuşmanın iklimlerine kucak açıştır
Şehrin boğulmuşluğuyla içe kapanış
Senden yana ne varsa duyumsanan
Yeni günlere seninle birlikte uyanıştır
Şimdi teselli verenlerin güneşiyle kurulanıyorum. Oysa senliğin yağmurlarıyla ıslanıp çıkmıştım düşlerin atlasından… Dünyaya döndüğüm yüzünün, aynalarda gördüğüm gözlerin, huzuru bulduğum sözlerin içimi okşuyor… Bu yabancı güneşler ısıtmıyor sensizliğin üşüyen yanını, senin yağmurlarına tutulup sel olup gitmeyi kucaklıyor… Bu şehir ve içine yerleşik bir ben, kaybolup gidiyor. Kavuşmak ilahi bir adaletin benimseyişiyse, bu beden o günlerin şafağını sayıyor…
Denizden yakalanıp akvaryuma atılan bir balığın günleri gibi sensizliği yaşamak. "Yağmurdan kaçıp doluya tutulmak" gibi... Seninle su gibi akıp giden zaman şimdileri düğümlemiş, ne çözülüyor ne çözümleniyor. Sadece yazanının bildiği, okuyanın kendine göre resimlediği, kendi içine dönük, kendi içine imgelem örülü bir şiir gibi...
Kendimi kaybettiğim geceler olmuyor değil, bu kadar sendeyken kendime gelebilmiş olmamı hayrete bağlayıp, sensizliği aratıyorum. İçimden geçiyor ah ahh ne kolay yaşanır olmuş aşklar, günlüğe düşmüş hatta saatlere bölünmüş, dakikalarla ölçülmüş diye ve devam ediyorum Aşk denilen öpüşmek miydi? Aşk denilen “seni seviyorum” demek miydi? Aşk denilen neydi? Yoksa gözlerinin içine baktığında tek bir kelime söylemeden eriyip gitmek neyin nesiydi… Ya midene hükmedemediğin o kramplara ne demeli, avuç içlerinin terlediği, nefesinin kesilmesine… Sahi aşk telefondan gelen bir mesaj mıydı? Yoksa internet üzerinden paylaşılan sevda nidaları mıydı? Unuttum aşkı yeni neslin kayboluşlarının karşısında… Ya biz yanlış yaşamışız, ya şimdiler aşkın değerini bilmemekte… Sonrası yine sendeyim. Bir gülüyorsun düşündüklerimi haklı çıkartırcasına, gülüp geçiyoruz. Herkesin bildiği kendine, herkesin yaşadığı kendisine doğru oluşuna…
İlk bakışta uzaksın, ikinci bakışta uzansam tutacak kadar yakın.
Mesafelerin önemini yitirdiği, seni geri getirmediği ama senliği bitirmediği içime yer ettirdiği günlerin içindesin… Doğrudur uzaksın, uzaklığını öpüyorum gözlerinden, öpüldükçe küçülüp ışıltısı küçülüyor ve sen d/üşüyorsun başka bir dünyanın içinde ellerime ısıtılışınla… Gözlerin büyüyor gecenin içine, ışıltısı aydınlatıyor bambaşka bir mevsimin çiçeğini… Benden uzak, bir o kadar bana yakın oluşunla…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!