Seni en çok şiirlerde sevdim. Yakıyordun ve yaktıkça ben düşüyordum dizelere…
Bazen bir imge oluyordun en gizliliğinde, bazen yanık bir türkü en sadeliğinde…
Sevgili; sen en çok şiirlere yakışırken, yazmakla bitmeyen satırlara yazılıyordun…
Seni yazmak kolaydı, yaşaması zordu…
Öyle çaresiz, öyle aşk dolu…
Ben seni;
Geçmek bilmeyen saatler zincirinin boğumlarına kenetlenişlerinde…
Bir şarkının en can acıtan bölümlerinde…
Bahar gelirken kuşların yuva yapmak için taşıdığı dalların karmaşıklığında…
Sığırcık sürülerinin bir ekmek peşine koşuşlarındaki umutlarda…
Bir kere daha isyan ettim ulaşılmazlıklara, elden bir şey gelmeden kayboluşlara ve çaresiz kalışlarımın sessizliğine nöbet tutuşlarıma… Sesim sessizliğe, gözlerim nehirlere karıştı. Hayatın acımasız oluşuna sendeleyişlerim ve çırpındıkça gözlerinden düşüşlerim.
Düşüncelerin seninle
Görmek istediğin ölçüde
Yarınlara bıraktığın
Sessiz çığlıkları
Duyurmanın telaşı
Sararken bedeni
yağmurları kucaklıyorum
ıssız zamanların ihanetlerine
her adımın sonrası
yazılıyor hanene ve
seni düşüyor takvimlerden
Uzaklardasın. Belki de uzaklarda olmuş olman yakınlaştırıyor mesafeleri... Hiç söylenmemiş sözleri söylemek geliyor içimden, hiç bilinmedik bir konuyla yaklaşmak istiyorum gözlerine... Ellerine tensel dokunmak değil hissederek dokunabilmek heyecan verici. Yepyeni bir şarkı bulmak istiyorum sadece bizim bildiğimiz ve sadece bizim söylediğimiz... Yeni bir şiire başlamak istiyorum içinde senin rüzgârlarının estiği ılık ılık ve nefes almak istiyorum soluğunu her hissedişimde...
Aşk illa yanında olmak mıdır? Yan yana…
İnsan hiç görmeden sevebilir mi?
Uzaklarda kanat çırpan bir kuşu…
Ve ses bir yakınlık mıdır? Hislerin yanında…
Zorunluluk gerektiren oluşum ne ister birliktelik için
Bir çift ten mi? Bir çift yürek mi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!