Ayşegül Atmaca Şiirleri - Şair Ayşegül A ...

bugün içim içime sığmadı yine
hemen birşeyler yazmaya koyuldum
ve bu yazdığım diğer yazdıklarımdan daha iyi olmalıydı
sen olmalıydın içinde
her cümlesi senle başlamalıydı
anlamalıydı herkes seni ne kadar çok sevdiğimi

yürüyorum yavaş yavaş ilerliyorum hergün gördüğüm ve bana yabancı gelen caddeler de kafam karmakarışık düşünmekle düşünmemek arasında bir yerde kurumuş ağaç gövdelerine bakıyorum nasıl da yorulmuş bıktırılmışlar hayatlarından ve kurumuş yapraklar kapı önlerinde sıkılıyorum kimsenin konuşası yok bugün ben de mühür vuruyorum dudaklarıma susuyorum içimden gelmese de ağlıyor muyum yağmur mu bu bilmiyorum kafamı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum biri benden önce davranıp bütün şehri yakmış sanki her yer duman içime çekiyorum gözlerim yanıyor ciğerlerim soğuğu hissedemiyorum artık öyle bir yangın var ki içim de yürüyorum sadece insanlar görüyorum duvar diplerinde hepsine gülümsüyorum ileriye bakıyorum çocukluğumun geçtiği parka doğru salıncaklara doğru koşuyorum ağır ağır sallanıyorum çocukluğuma dönüyorum çocuk oluyorum

yalancı kollarda
sahte güneşlere uyanıyorum
beni sürüklediğin kan kırmızı gözyaşlarında
ne varsa silip geçiyorum ömrümden dünden kalma
isli camlara çiziyorum yüzünün bana kalan kısmını
büyük bir ressam edasıyla

diğer adım aşk benim
gizlice süzülüp bütün kalplere girerim
tüm zehirli yılanlardan daha etkilidir zehirim
ne yapsanız silemezsiniz kalbinizden kalıcıdır mühürüm

diğer adım aşk benim

hani çok seviyordun sen beni
hani bu büyük aşk hiç bitmezdi
söylesene şimdi ne değişti
unuttuk mu biz yeminlerimizi

bırak dokunma

bu gece yine
kalbimin sen tarafı tuttu
bir acı zehirdi ki sorma
ne yapsam geçmedi acısı
hani çocukken annelerimiz yaralarımız mikrop kapmasın diye
kolonya sürerlerdi ya

hiç
alışık değilim terkedilmeye ben
hem öyle hasretim ki dudaklarından çıkacak iki güzel cümleye
nedendir bilmem ne zaman savaşa girişsem sen de unutuyorum kendimi istemeden
sonra arkama baka baka ilerliyorum savaş meydanında
beyaz bayrak sallıyorum yeni acılarıma

kimi sevsen ölür
mevsimlerden sonbahardır
gözünde bir damla yaş kalırsın öyle
zamanı geriye döndürürsün hemen
beyninle cebelleşip durursun
kalırsın öyle

isimsiz bütün sokaklarda sevda yeşertme zamanı şimdi
kağıttan gemiler yapıp yüzdürmek gözlerinin maviliğinde
tutmak ellerini usulca yakmadan canını
sevdanın çıkmaz sokaklarında yürüyüp sana ulaşmak
bir isim yakıştırmak sana kimsenin bilmediği
çiçek adlarından bir isim

bakma sen
umursama sözlerimin hiçbirini
delirdiğimi düşün
gül hatta kahkahalarla
ağlat kanat yüreğimi
ihanet et