Ayşegül Atmaca Şiirleri - Şair Ayşegül A ...

hiç okunmamış çizgi romanlar dizili paslı raflarımda hiç keşfedilmemiş küçük kent kahramanları yumup gözlerimi bir maskeli baloda uyanıyorum yarı alkollü ve baş dönmeli bütün makyajlar sıvanmış yüzlere bitmez bu gece bitmez istesem de soyunup hakkını vermeliyim bu gecenin yarım bıraktığım düşlerimi giyinmeliyim üzerime bembeyaz bir soğuk geçmeli iliklerimden kulaklarımda o garip uğultular kesik kesik damla damla gözyaşlarım bozuk bir musluktan boşalan sular misali masamda ki titrek mum kadar yalnız ve korkağım duvarda ki o garip gölgeler gidişinin en küçük ispatı kan kırmızı şarabım cam bardaklarım hangisi en çok darbeyi vurur hangisi incitir beni daha çok kessem bileklerimi en damarlı yerinden ölebilir miyim gerçekten de dedim ya bitmez bu gece bitmez ne kadar istesem de birbirine bağlı hayatlar görünmez pamuk iplikleriyle

yokluğun insanı kendisiyle düşman ediyor
hiçbir ülke ara bulamıyor inatla çatılmış kaşlarına
aramızda büyük bir gözyaşı nehri
atlasam boğulacağım
bakışlarının derinliklerinde
oysa tek bir gülüş yeter beni kurtarmaya

seni düşünüyorum bazen
kapı çalıyor sen geldin sanıyorum
hiç koşmadığım kadar hızlı koşuyorum kapıya
sen olmuyorsun hiçbir zaman
yokluğunu hissettiren insanlar geliyor işte
konuşup duruyorlar

ahh zambinella ahhh güzel kadın
kimde var senin bu güzelliğin bu endamın
sen varsın düşlerinde hep
en zengin kralların

gel ve doğ geceme

ne anlatsan boş şimdi ne anlatsan yararı yok boş laflara karnım tok saf mı sandın sen beni görmedim mi sanıyorsun yüzünde ki ihaneti göz yumdum hep aldatmalarına ses çıkarmadım yalanlarına ben de sabır çok beklerim ben daha intikamım acı olur kalmaz yaptıkların yanına hadi gel de tut şimdi beni kapandı senin devrin kestim biletini yalvarma ağlama inanmam bir daha al kendini durma git seni yalancı sevgili

bilmiyorum sen yoksun diye mi
ama havada kötü bugün
gidişini hissetmiş gibi hüngür hüngür ağlıyor
rüzgar daha bir acımasız daha bir hain
yüzüme vuruyor ayrılığımızın tüm soğukluğunu
ellerini düşünüyorum şimdi

hatırlıyorum sonbahardı gidişin
ya da havada öyle bir tat vardı
boynunu bükmüştü tüm yapraklar
ellerim üşüyordu
bir yanda yağmur bir yanda gözyaşlarım
pişmandım belki gitmemen için sana yalvarmadığım için

yenik yürekler bizimkisi
incitilmiş yalnız ürkek
sakın yanılıpta sevme bizi
dokunsan bir volkan kopar içimde
bir yanımız hançer yarası
bir yanımız tüfek

yıllarca hep çocuk gibi
seni bekledim gecelerce
bir kez olsun anlamadın
gülüp geçtin sözlerime

durmuş saatimin eşliğinde uyandım bugün güne
zamanda durmuştu sanki senin gidişinle
odam hala dağınık eski halinde
bıraktığın gibi herşey bir tek resmimiz yırtılmış ortadan ikiye
nasıl bir ayrılığın habercisidir bu göçmen kuşlar
nasılda anlıyorlar mevsimlerden sonbahar