Ne sevgini tadınca yaşadım
Ne de paylaşmaya aday olduğum yarınların farkına vardım.
Daha senli günlere alışamadan
Depremlerle salındım.
Ne yani ölse miydim
Acı eşiği nedir insanın,
Hüzün eşiği, ağlama eşiği, dayanma eşiği,
Ve hala aşık kalabilme eşiği...
Aşk acı çekmek midir,
Ağlamaktan gebermek midir,
Varol,
Çok bahar yağdırdın yüreğime,
Sen bahar derken hep,
Umutla ilkbahar sanmıstım.
Songüz olduğunu nereden bileyim?
Susmayı bir becerebilsem,
Çok şey söyleyeceğim,
Ne böğrüm susar ne gözüm,
Dilime geçer bir tek sözüm.
O dil ki, dillendirmedi özünü,
Umutsuz yaşanır mı,
'Sevgilisiz' evet,
Ama 'umutsuz' asla,
Umutda sevgili vardır,
Sevgilide umut olmasa da...
Ne yeni düşen bir tohum toprağa,
Ne sıcak bir somun ekmek,
Ne de seni yaşatan düşler,
Kararan ruhuma yetmeyecek.
Biliyorum ki, başlayan her aşk mutlaka bitecek...
Kendimle hemhal oldum yine dün gece,
Nice sonuçlara kavuştum derince,
Gülmemişim ki senli zamanlarda delice,
Hayal etmiş inanmışım kendimce.
Bildim sonunda sen benim,
Vazgeçtim senden de sevdandan da,
Uykularım bölünmüyor artık,
Geceler olması gerektiği gibi,
Sessiz ve dinlenilesi,
Sabahlarsa bambaşka bir uyanış.
Ben hep, beni sevdiğini sandım,
Sen, bu sanı’yı sevdin,
Sonra, bende seni sevdim bu sanı’yla,
Sen, seni sevişimi sevdin.
Zamanla seni sevmediğimi sandım,
Ölüm bile vız gelirken yüreğimdeki acıya,
Birden durdum duruldum, sanırım ben kederden yoruldum.
Kanmışlığın zehiri hücre hücre yayılırken ruhuma,
Bir damla su ile, kimbilir ne ateşlerden korundum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!