Bir eksiklik içindeyim bu aralar;
Koskoca bir hiçlikte suskun.
Yüreğimdeki yol çağırır her gece;
Gurbet acıları ta içimde boşluğun.
Bu ayrılış hikâyesinde,
Hiç kimseyi aynı yerden sevemedim.
Gözlerin gözlerime doğdu doğalı;
Kırıldı, parçalandı hayallerim.
Yalnızlığı kim icat etmiş?
Kapının ardında dokunamadığım fotoğraflar;
Bir pencere kenarında oturup konuştuğum
Hiçbir yerden gidemiyor, gidecek yeri olmayanlar.
Küf oldum gönlüne düştüm düşeli;
İçimi sızlatan ağıt büyüdükçe büyüyor.
Bu ten, bu dokunuş, yüzün, ellerin, saçların;
O kahrolası iki dirhem mutluluğa yetmiyor.
31 Temmuz 2024 / Pazartesi / Ankara
Halil KumcuKayıt Tarihi : 24.2.2025 10:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Ayrılış, içindeki eksiklikleri ve kırılmış hayalleri sergiler; her adımda yalnızlık ve gurbetin büyüyen ağıtlarıyla, kalpten kalan iki dirhem mutluluk bile yetmez."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!