***
Bir kentten ayrılıyordum.
Köşeli cam gözleri,
ve donuk bakışlarıyla
yanyana dizilmiş heykellere benziyordu evler;
cansız ve yanıtsız.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Profesyonel bir kalemden çıkmış bu şiir . Gerçekten çok güzeldi tebrik ediyorum
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta