Ayrılığına nihavent çalıyor

ayrılığına nihavent çalıyor
bir hazan güzelliği kaçıyor güzelliğine
süzülmüş hisler tek tek dökülüyor
his in his in diye
vazgeçilmiş yaşamların vazosundaki çiçek gibisin
Sevdiğim sevmediğinsin
adanmamışlığın en hüzünbaz yerinde
vazo kırıldı bir kere
ben ayrılıkçı sevdanın hep ayrılanı
sense hep tutunmaya tutuldun
kaldın orda
gidişin sultanı olarak kal dedim
sense hep ardımda gölgelenen kör Leyla oldun
ben gitmelerin Ferhadı
İzmir ‘i deldim
Körfezde kirlendi vicdanım
Günah defterimi orda yaktım
Ben beni orda denize dökemeden geldim sana
İşgal edilmiş arzuların ordusu benimdi
Bu yüzden yenildim gecelerine
Akan sularına
Sonrası sonradır
Ben hep gitmişliğin gazisi
Ne güzelliğin
Ne özelliğin eksikti
Anla ben yaşanmışlığın anlık Ferhat’ı
ayrılığına nihavent çalıyor
bu gidişimin son anı