Ayların Felsefesi Şiiri - Sinan Bayram

Aylar, göğün takvimine dizilmiş
On iki ayrı bilgeliktir;
Her biri, insan ruhunun başka bir yüzünü
Sessizce aydınlatır.

Ocak, yeni başlangıçların soğuk ama dürüst aynasıdır;
“Cesaret et,” der, “Buz kırılır, kalp kırılmazsa.”

Şubat, kısa ama derin bir fısıltı—
Ruhun, kendi karanlığında attığı nabızdır.

Mart, uyanışın çatlayan kabuğudur;
İnsana “Değişmek acıtır ama iyileştirir,” diye öğretir.

Nisan, yağmurla yazdığı şiirlerde
Varoluşun taze bir nefesini saklar.

Mayıs, yaşamın en yeşil sorusudur:
“Bunca güzellik bir tesadüf müdür?”

Haziran, güneşin uzun gölgesinde
Çocukluğumuzu hatırlatan bir özgürlüktür.

Temmuz, sıcaklığın sabrıdır;
Ateş, hem yok eder hem yaratır.

Ağustos, olgunluğun ağır adımı—
Hayatın bize “Bak, emeğin meyvesi budur” dediği an.

Eylül, sararan sayfaların bilgeliğiyle
İnsana vedayı zarafetle öğretir.

Ekim, rüzgârın düşüncelerimizi düzenlediği
Bir iç hesap ayıdır.

Kasım, sessizliğin en derin öğretmeni;
“İçine dön,” der, “Kış gelmeden kendini bul.”

Aralık, kapanışın beyaz hafızasıdır;
Her sona bir dua,
Her başa bir niyet serperek tamamlar yılı.

Aylar geçer, insan değişir;
Ama her ay, ruhumuzda
Küçük bir iz bırakır.
Çünkü zaman, sadece akmaz—
Bizi büyütür, sınar, hatırlatır:
Yılın on iki rengi
Aslında insanın on iki hâlidir.

Sinan Bayram