Gökyüzüne bakıyorum bazen.
Yağmur yağar...
İçimde bir sensizlik olur sanki.
Gönlüm izin vermez gitmeye.
Vedana alışamam, sevgilim.
Bir İstanbul sabahından
Bir gönül var içimde, kırık ama sağlam,
Her sızısında susar, ne serzeniş ne kelam.
Vefanın adıdır o, ne unutur ne satar,
Bir kez sevdiyse eğer, sonsuza kadar yârdır.
Zaman geçer, dost gider, kalan gölgedir belki,
Onu Görünce Güneş Geldi Bana
Onu görünce güneş geldi bana,
O, bir kelebek, bir kuş misali.
Dedim ona:
Bu şehirde sonsuzluk var sanki,
Sensiz her köşe bir yalnızlık yankısı.
Yüreğim yine acıyor, sensizim,
Bir boşluk büyüyor içimde derin derin.
Bu sevdaya ne dayanır sevgili,
İçimdeki çocuk ölmedi, biliyor musun?
Parklarda hâlâ oynuyor,
Salıncağa biniyor rüzgârla yarışarak,
Koşuyor, düşüyor, dizleri kanıyor,
Ama yine de gülümsüyor.
Ne gündüz belli ne geceler,
Zaman bile suskun değil artık—
Soğuk bir yürek alnımdaki çizgilerde dondu,
İçimde fırtınalar hâlâ kavga ediyor, söndüremediğim.
Bir melek öldü içinde gizli,
Sessizlik var yüreğimde,
Yaralı gönlüme kilit vurmuşlar gibiyim.
Ne acılar içinde yaşadım,
Kimse bilmez...
Seni özlüyorum bugün,
Rüzgar esti bu gönlüme.
Geceler yine karanlık, sensiz.
Çık gel artık, çık gel.
Kalpten kalbe...
Sen, özlemek nedir bilir misin?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!