Ateşin Terbiyesi Şiiri - Seyrani Göl

Her köz,
bir zamanlar ateşti elbet
ama her el
aynı sabrı tutamaz içinde.
Kimi çabucak savurur sıcaklığı,
kimi bekler
yanmayı göze alarak.

Kimi,
ateşin hakkını bilmeden
üfler durur
her kıvılcımı
alev sanır safça;
yanmadığı hâlde
yakıldığını sanan düşlerin
peşine düşer.

Oysa ocak,
ellerle değil yürekle kurulur.
Emek ister
her çıtırtısında;
sevdayla beslenmeli
her kıvılcımı,
sabırla közlenmeli
zamanın derinliğinde.

Unutma:
Her odun yanmaz aynı niyetle.
Kuru olan
tez ateş bulur belki,
ama yaş olan
önce duman olur,
içini boğar
ve göz gözü görmez
kendi içinin karanlığında.

Yanmak,
cesaret ister;
yakmaksa
büyük bir sorumluluk.
Zira her ateş,
bir bedel ister yananından,
bir özveri ister
kor tutan elinden.

Ve bil ki:
Ocak varsa,
bir yuvadır orası;
birlikte ısınılan,
birlikte susulan,
birlikte dua edilip
birlikte sabredilen yer...

Hayal de ancak
o ateşle pişer.
Üfleyerek değil,
bekleyerek
can bulur düşler...

Ama ocak sönmüşse,
kimse kalmaz başında.
Alevsizlik
sessizliğin ta kendisidir
ve yalnızlık
kül gibi dağılır
içinin her kıvrımına.
S.GÖL