Ev sahibi olduğumu sandığım bir kalpte, aslında kiracı olduğumu öğrendiğim gün kaybettim içimdeki aşka inancımı.
Sonrasında ne yeminler fayda etti ne de sözler; artık ne aşka ne de "seni seviyorum" diyene inandım.
O sırada hayat usulca fısıldadı kulağıma:
"Sen tükenmez kalemden daha mı güçlüsün? O bile tükeniyor."
Sustum.
Çekildim köşeme, izledim insanları.
Aşkı nasıl da çiçekce yaşamıştık biz kadınım
Kendi kendime konuşup duruyorum
Dağlara giden patikalarda katılaşan bahar çamurlarında yalnızım
Beni deli sanıyorlar
Sokulmalarımızı unutamıyorum kadınım
Hani gece yarılarında anlatılan
Devamını Oku
Kendi kendime konuşup duruyorum
Dağlara giden patikalarda katılaşan bahar çamurlarında yalnızım
Beni deli sanıyorlar
Sokulmalarımızı unutamıyorum kadınım
Hani gece yarılarında anlatılan
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta