Asıl Rüya Şiiri - Eyüp Dalkılıç 2

Ne maksad ile indik bu fânî cihâna,
Kula kul oldu niyet, söndü düş-i rüyâ.
Sevdâlıydık ezelden ebede giden yola,
Maddede boğuldu cân, kayboldu o rüyâ.
Zer ü zîver kör eyledi dîde-i ibreti,
Unuttuk özümüzü, kaldı gönül hülyâ.
Hakîkat ister idi bir ses içten içe,
Nerde o ilk nefes, o saf dem-i esmâ?
Yürekler taş kesildi, dondu âb-ı merhamet,
Sorma kim niçin gamlı, sükût verdi cevâ.
Şimdi vaktidir artık rücû‘ u intibâhın,
Dönelim aslımıza, budur emr-i Mevlâ.
Koş ki varasın o sırra ey tâlib-i hak,
Asıl rüyâ uyanmaktır, uyku bir serâbâ.