Arkamdaki Silüet Şiiri - Tuan Tunalı

Daima bekleyeceğim Pelinime;

İki kişilik şehirde tek kişilik yolculuktu benimkisi
Hayalimdeki kiz idi Edith Piaf’ın şarkılarındaki
Zor bir mücadeleydi Paris’i sevebilmek
Yalnızlara yalnızlığını vurmasaydı soğuk
Metro sesleriyle yaşadım bu şehri
Yukarıda ne olduğunu bilemedim hiç
O günün hayali için sakladım aşk şehri gezintimi ve sanatın kokusunu
Fareler rayların altında,benden daha çileli bir edayla
Ne zaman bir metro dursa, kaçışmaya başlarlardı naz yaparmışçasına

Ne miydi ortak noktamız? Güzel günler için bir parça kaşarımız vardı hep
Durup bakarlardı beni hissedermişçesine
Gözlerinin içindeki parıltıya hayran kalmıştım
Nasıl bir hayat bu diye düşünürdüm hep
Farkettim ki sevigisiz akıp giden hayat kemirgendi, onlar değil
ÖlÜm hep yakındı, hep gerçekti, hep sırtımızdaydı
Kaçmak manasızdı, sevdiğinle vücut iklimlerini yaşayamazsan
O kilometrelerdi uzakları benden çalan
Yollari kısaltamadığım acılı bir döngüydü Eiffel’den bakış
Gece olurdu, karanlık çökerdi Parise,
Ben mi?
Güneşimin beni aydınlatmasını beklemekten yorulmuş
Karanlıklara yem olmuştum…