KARANLIĞIN ARKADAŞI
Sabaha dek avare dolaşırım yollarda
Bırak uyusun kimi, tek gecelik kollarda
Sahillerde gezerim, rüyada gezer gibi
Karanlık gökyüzünde dümensiz yüzer gibi
Karanlık gecelerin beslediği kayıklar
Uykusunda durmadan hicranımı sayıklar
Gecelerce yürürüm; gurbet dolu geceler
Ayak tıkırtılarım zamanımı heceler
Sabah olunca güneş doğar sisin ardında
Çiğ düşmüş asfalt parlar yürüdükçe ardımda
Koşuşturan insanlar bana bakmadan yürür
Telaşlı yollar beni eve yalnız götürür
Sonra sessiz; hayalet gibi girerim eve
Bir sinema perdesi o küçücük pencere
Önünde otururken yağmuru seyrederim
Çocuklarla daracık sokakta dans ederim
Başım pervazda son kez gözlerimi açarım
Yarı baygın rüyalar âlemine uçarım
Bir daha adımlarım o geçtiğim yolları
Hep karşımda karanlık; bana açık kolları
Hava kararır birden ay yaprakla buluşur
Yıldızlar gökyüzünde, alev alev tutuşur
Akşam olur yeniden başlar tatlı yaranlık
Beni yalnız sanmayın arkadaşım karanlık
Kayıt Tarihi : 31.5.2020 19:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Beğenerek okudum.
Yüreğinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (1)