Anneme -4- Şiiri - Ehyet Dumlu

Hani söz vermiştin gitmeyecektin
Köprünün başında öylece durup
Hani bana baharı anlatacaktın
Saçlarımı son kez taradığında
Seni bırakıp da gitmem demiştin

Hani ben hiç ağlamayacaktım
'Gül yanaklım' diye severdin beni
Peki, yanaklarım neden ıslandı
Tabutunun başında beklenen annem
Ölüm neden seni benden kıskandı

Kaybolmuş bir şehrin bekçisi gibi
Bekler gözlerimde iki damla yaş
Sonsuz ummanların incisi gibi
Gül bahçemde açan menekşeydin sen
Kırdı dallarımı tufanlar gibi
Erken geldi sonbahar soldurdu seni

Doğuştan sürmeli kaşların vardı
Kömürden siyahtı gözlerin senin
Gökyüzünün yıldız takımı gibi
Gecemi aydınlatan nurumdun benim

Perçemin altında yüzün bir aydı
Gökyüzünden bütün yıldızlar kaydı
Sen öldün, karanlığa ram oldu dünyam
Fenersiz denizlerin öfkesi gibi

Bütün yetimlerin annesiydin sen
Ceylanlara su veren bir pınar gibi
İsminde annelik işliydi senin
Bütün annelerin annesiydin sen

Ne güzel masallar anlatırdın sen
O uzun uzun kış geceleri
Yedi başlı ejderha yemesin diye
Alır da koynuna saklardın beni

Ayrılık kurşundan bir gece gibi
Sen gittin gideli omzuma bindi
Seni benden çalan o hırsız devler
Dün gece yeniden rüyama girdi

Korkuyorum anne, gece olunca
Ürkütüyor beni horlak duvarlar
Sensiz her bir gölge ayrı bir kâbus
Sensiz başucumda hep bir hortlak var

Mademki dönülmez bir yola girdin
Ölümün öldüğü cennet senindir
Lütfen bakışını hayalimde koy
Hatırlat kendini korkumu dindir

Sanırdım ölümü hiç tatmayacaksın
Seninle anladım ölüm hep varmış
Azrail’e sitem edilmez derdin
Azrail aramıza çok erken girdi

Söyle meleklere incitmesinler
O naif bedenini toprak sarınca
Yılandan, çıyandan çok korkarsın sen
Şehitsin, kefenine ilişmesinler

Mezarına elimle karanfil ektim
Güllerle süsledim mezar taşını
Hiç bir çiçek veremez ki anne kokusu
Mezarından doğrulup birazcık 'sen' koy
Şimdi çiçekler de hep yetim kaldı

26.12.2025 Ehyet DUMLU