Anne Kokusu Şiiri - Suzi Ayyıldız

Anne, sen miydin beni dünyaya getiren?
Yokluğunda ben kendimi hep eksik bilen.
Bir adın var içimde, gözyaşına eşlik eden,
Sarılmaya hasretim, kokuna düşen.

Anne, ben de bir çocuktum, unuttular,
Dizine yaslanacak yaşımda vurdular.
Senin yerini bilmeden ordan oraya savurdular,
Her acıda, "Anne!" dedim, durdular…

Bir resim gibi kaldın duvarda anne,
Sen gittin ya, ben kaldım hep yarım hâne.
Geceleri sarsar yokluğun perde perde,
Gölgeni bile öperim, görmesen de anne.

Kokunu ararken büyüdüm belki de,
Bir dua gibi dizildin içimde.
Şimdi herkesin annesi var diye,
Kıskanırım anne, kimse bilmeden yine…

Anne, bir kere daha sarıl desem ne olur?
Küçükken düştüğümde içim nasıl da doğrulur du.
Şimdi her düşüşüm de içim orda durur,
Annem yoksun dünya bomboş, ruhum yorulur…

Anne kokusu… öyle derin, öyle sade,
Gönlümün yetim köşesinde kaldı her halde.
Ne zaman rüzgar esse adını getirir yâde,
Her duada, her yerde… varsın sen anne...
Her duam da her düşüm de her hayalim de sen varsın anne...