Anne!... Şiiri - Döndü Dülger

Sen elimi bıraktığından beri,
Güllerim dallarında kuruyor.
Gökyüzü artık bana gülmüyor.
Dilim sustu, kaderim dost oldu gözyaşımla,
Kurşunsuz silahla vuruyorlar her fırsatta.
Hamuruma hep hüzün mü kattın Anne,
Evet yaşım kırkı geçti bende bir anneyim ama.
Bahar gelse de buralara,
ANNE doluya tutuluyorum ben hâlâ!

Kanatlarının altından çıktığımdan beri.
Islandığım yağmur bile küf kokuyor.
Yüreğimde ki ince sızı hiç bitmiyor.
Keder damıttılar içim kan ağlaya ağlaya,
Yılları devirdim gönül yorgunluğuyla.
Çokmu kahır yuttun beni emzirirken ANNE,
Yolu çoktan yarıladım ama,
Yüzüme tebessüm taksamda,
ANNE mutluluğu hâlâ yazamıyorum bahtıma....
Döndü Dülger