Artık klasik olan filmleri izleme olanağını veren “evde istirahat” günlerinin, bir şekilde fırsat yaratması da iyi oldu, geçmişi hatırlamamıza. O filmlerde gençliğimizde yaşadığımız şehirler, semtler, sosyal yaşam ve insanlar. O günleri bize getiren, ya da o günlere dönmemizi sağlayanlar; “artist”ler.
Bu vesileyle kendisiyle oldukça genç yaşlarda tanışma fırsatını da bulduğum Tarık Akan’ı anımsadım ve O’nun aramızdan ayrıldığı gün düştüğüm notu.
Paylaşmak o eski günleri ve yazdığımı, bir “vefa” düşüncesinden kaynaklandı. Dilerim o “zamansız evren”de, daha bir çok sevdik ve bildiklerimizle durumlarından memnun haldedirler.
Anılarına saygı ve sevgiyle…(20 Nisan 2020)
“Bir sanatçının ardından
18 Eylül 2016
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta