Ana Yüreği Şiiri - Halil Kumcu

Ana yüreği sedir,
Sevgisi bir panzehir.
Aç da olsa, açık da,
Yoksul gönlü zengindir.

Kahrını çeker sessiz,
Gözyaşı döker ıssız.
Bir tebessüm gör diye,
Türkü yakar notasız.

Göğsü derya, özü hal,
Duası en güzel hal.
Cümle âlem bir yana,
Ana canandır, hemhal.

İlk adımı o attı,
Sana yürümek kattı.
Düştüğünde kaldıran,
Kolu hep o uzattı.

Bir lokmayı böler de,
“Kuzum büyüsün,” der de,
Üzülse de “of” demez,
Belli etmez kimseye.

Toprak gibi mübarek,
Masum, saf; kalbi döşek.
Ana varsa başında,
Hayatın renk renk çiçek.

Kış gelir, yel eser de,
Üşürsün bir seherde.
Ana gelir aklına,
Isınırsın o yerde.

Sesi ninni, şeker bal,
Eli öp, başına al.
Bir “ah” dese uzaktan,
Yanar bağrın her evsal.

Yasla, dünyan daralır;
Bir söz yeter, açılır.
“Canım yavrum,” dedi mi,
Taş bile gül sanılır.

Elbet bir gün yol biter,
Kaldırımda iz biter.
Halilî, öldüğün an,
Yüzü, yüzünü bekler.

29 Mayıs 2025 / Perşembe / Ankara