Karanlık çam ormanında tek bir meşeyim. Kıpırdayamam bir yere; bağlı ayağım, elim.
Dünyanın böyle bir yer olduğunu bileydim,
Sapı kendimden baltaya boynumu eğerdim.
Su verecek diye yerimden söken fırtınaya kandım.
İnsan yüzünden güldüm, insan yüzünden yandım.
Kendimden gözükeni gittim de dost sandım,
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta