Sararan bir yüz, gülmeyi unutan bir çift göz, yanlız lığa mahkum bir yürek ve alabora olmuş bir sevgi. İşte bir insanı yada insana benzemeye çalışan bir yaratığın hikayesi dir bu hüzünlü şiir.
Bilmediğim bazı sebep ler yüzünden kaybettim kendi özümü.
savurdum içimde kalan bir kaç gram umudu çorak bir tarlaya.
sonra suladım göz lerimden damlayan hayatsız suyla.
yıllarca yeşermesini bekledim ama umutlarım kayboldu o çorak toprakta.
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta