Âlâ Dost Balladı
Çarmıha Geriliş’ten bir müddet sonra
Simon Zelotes şöyle dedi:
Rahiplere ve darağacına mı
Yitirdik en iyi dostu?
Ah, güçlü adamların sevgilisiydi O,
Gemilerin ve açık denizlerin.
Bir ordu geldiklerinde almak için Adamımız’ı
Gülümseyişini görmek güzeldi,
“Bırak gitsin önce bunlar! ” diye söyledi Âlâ Dost,
“Yoksa lanetlendiğinizi görürüm,” derdi O.
Her daim gönderirdi bizi çapraz mızraklar arasından
Ve özgürce çınlardı kahkasındaki küçümseme,
“Şehirde bir başıma dolanıp dururken
Niçin beni alıp götürmediler ki? ” derdi O.
Ah o güzelim kırmızı şaraptaki “Sıhhat”ini içtik O’nun
Son kez misafir ağırladığımızda,
Hadımlaştırılmış rahip değildi Âlâ Dost
Fakat erkekler arasında bir erkekti O.
Bir halat destesini sallayarak
Yüz adamı püskürttüğünü gördüm,
O yüce ve kutsal evi
Tefecilikleri ve hazineleri için kuşatmışken onlar.
Kurnazca yazsalar bile
Hiçbir kitaba koyamazlar O’nu sanırım;
Parşömen tomarlarının faresi değildi Âlâ Dost
Fakat her daim sevmişti açık denizi.
Âlâ Dostumuz’u tuzağa düşürdüklerini sanıyorsa onlar
Budalalığın en üst mertebesine ulaşmışlar demektir.
“Şölene gidiyorum” diye söylemişti Âlâ Dostumuz,
“Gitsem bile ölüm ağacına.”
“Gördünüz topalı ve körü iyileştirdiğimi,
Ve ölüyü diriltişimi” derdi O,
“Her şeyden üstün bir şey göreceksiniz şimdi:
Cesur bir adamın çarmıhta nasıl can verdiğini.”
Tanrı’nın bir oğluydu Âlâ Dost
Ki bizlere biraderi olmamızı teklif etmişti.
Bin adamı sindirdiğini görmüştüm O’nun.
Çarmıh üstünde görmüştüm O’nu.
Çivileri çakarlarken çığlık atmadı
Ve sıcak ve serbestçe çağıldadı kan,
Dillerini çıkardığında kızıl göğün av köpekleri
Tek bir inilti bile duyulmadı O’ndan.
Celile Tepeleri’nde gördüm
O’nun bin adamı sindirdiğini,
İnliyordu onlar, sakince aralarından geçerken O,
Kurşuni deniz misali gözleriyle,
İpini koparmış ve özgür rüzgârlarıyla
Sefere izin vermeyen deniz misali,
Ansızın söylediği emreden sözcüklerle sindirdiği
Genaserat Gölü gibiydi deniz.
Âlâ Dost efendisiydi insanların,
Sırdaşıydı denizin ve rüzgârın,
Âlâ Dostumuz’u öldürdüklerini sanıyorlarsa onlar
Ebedidir budalalıkları.
Bal peteğinden yerken gördüm O’nu
O’nu çarmıha çaktıklarından beri.
Ezra Pound (1885-1972, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 7.5.2016 15:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ballad of the Goodly Fere by Ezra Pound Simon Zelotes speaketh it somewhile after the Crucifixion. Ha' we lost the goodliest fere o' all For the priests and the gallows tree? Aye lover he was of brawny men, O' ships and the open sea. When they came wi' a host to take Our Man His smile was good to see, "First let these go! " quo' our Goodly Fere, "Or I'll see ye damned," says he. Aye he sent us out through the crossed high spears And the scorn of his laugh rang free, "Why took ye not me when I walked about Alone in the town? " says he. Oh we drank his "Hale" in the good red wine When we last made company, No capon priest was the Goodly Fere But a man o' men was he. I ha' seen him drive a hundred men Wi' a bundle o' cords swung free, That they took the high and holy house For their pawn and treasury. They'll no' get him a' in a book I think Though they write it cunningly; No mouse of the scrolls was the Goodly Fere But aye loved the open sea. If they think they ha' snared our Goodly Fere They are fools to the last degree. "I'll go to the feast," quo' our Goodly Fere, "Though I go to the gallows tree." "Ye ha' seen me heal the lame and blind, And wake the dead," says he, "Ye shall see one thing to master all: 'Tis how a brave man dies on the tree." A son of God was the Goodly Fere That bade us his brothers be. I ha' seen him cow a thousand men. I have seen him upon the tree. He cried no cry when they drave the nails And the blood gushed hot and free, The hounds of the crimson sky gave tongue But never a cry cried he. I ha' seen him cow a thousand men On the hills o' Galilee, They whined as he walked out calm between, Wi' his eyes like the grey o' the sea, Like the sea that brooks no voyaging With the winds unleashed and free, Like the sea that he cowed at Genseret Wi' twey words spoke' suddently. A master of men was the Goodly Fere, A mate of the wind and sea, If they think they ha' slain our Goodly Fere They are fools eternally. I ha' seen him eat o' the honey-comb Sin' they nailed him to the tree.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!